دیر کرده ای بسیار

یادم است در داستان های کودکیمان این فاصله زودتر طی می شد
قد یک بار بستن و باز کردن چشم...

راستی شنیده ای که می گویند "هر چیزی قدیمی اش خوب است"
بد هم نمی گویند ها
دل هم قدیمی اش خوب است
از همان ها که وقتی جایی  گیر کرد
میچسبد
دیگر رها نمی کند
مث "سیریش"
رها نمی کند
حتی اگر طوفان بیاید
از آن طوفان های خانمان برانداز...

درهرحال

خوب یا بد
 نیستی
هیچ جا نیستی
گشته ام من
حتی "سرداب خانه" را
نبودی
انگار آبی بوده ای که به زمین پیوستی
رفتی برای ابد
....
هان!
حتما میپرسی پس چرا باور نمی کنم
چرا همچنان سیاه چشمانم در پی سفیدی جامه ی توست

خب راستش
من باور کرده ام
این دل صاب مرده باورش نمی شود
میدانی
زیادی ساده است آخر
منتظر است تاریخ تو را پس دهد


هر روز حیاط را آب پاشی می کند
گلدان ها را می چیند
و گل های شمعدانی را می شمارد
راستش امیدوار است جواب خشکیدن آخرین گل، آمدنت باشد
....
ولی خب شاید دیگر وقتش است که نبودنت را باور کند
و شاید نبودن خود!

پ.ن: برای یک "دوست داشتنی"
شاید!*

*شک از دوست داشتن من است نه دوست داشتنی بودن او...