کاش پیدایت می کردم پیش از آنکه گم شوم در آرزوی دیدن نور روی تو

کاش خود را نشانم می دادی پیش از آنکه دنیا بیراهه ها را بیاموزاندم

و کاش می بخشیدی ذره ای از بصیرت ذاتت را به روح کوچک من

و می تراویدی باران معرفتی را که بدان محتاجم و محتاجم و هر چه در این کوره راه خلوت می روم کمتر می یابمش

و انگار

انگار بیشتر دور می شوم از آنکه تو خواسته بودی که باشم

و خود به حکم حقارت و کوته بینی ام آنرا نمی بینم

کاش می دانستم که آیا هنوز نیز در دلت بخشی را به من واگذاشته ای یا نه آن را با دیگری پر کرده ای و خود از دیدن روی من سخت ملولی

یا شاید هنوز تو امیدواری به هدایتم در عین ناامیدی خودم

باز دلم هوای گریه به حال خود و کوچکی ام را کرده

و گریه بابت عظمت و بزرگی ات

معبودا!

آیا جرقه ای از نور عشق لایزالت را از این بیغوله ، پناه تنهایی های من، دریغ می داری

یا می دهی و من نابیناتر از پیشم که آنرا نمی بینم

کاش می دانستم که کیست آنکه می گویی می آید روزی از بالای آن کوه بلند

و تکیه می زند بر خانه ات و می گردد پی نشان مادر بی نشان خورشید گونش

می آید تا ببیند ما را

و ببینیم او را

و بگرویم به او

و بگرییم از عظمت او

و شاید هم بجنگیم با جهل خود

و بسازیم دنیای آرمانی خواسته شده از جانب تو را

و بیابیم زیبایی را

و بچشیم عشق را از بُن ذات خویش

و باز هم بنگریم در او و بنگریم و بنگریم و هیچ نگوییم....

چه سخت است انتظار دیدن او که می دانی از جانت به تو نزدیکتر است

می دانی او همین نزدیکی هاست و می دانی می نگرد در روی تو

و می پاید

می یابد بدی ات را

و می گرید با گریه ات

و می خندد با خنده ات

و باز هر چه دور و برت را می نگری

نشانه

نشانه

نشانه

...

می یابی

اما هیچ نمی یابی...

نشانه -یک آگهی از وجود،چشمکی زیرکی، برقی در آسمان و موجی کوچک در مرداب-

اما آیا با اینها می توانم ببینمت؟!

...

تنها می خواهم

-از ته دل-

-در تمام آرزوهایم-

شاید یک روزی این آرزو به سرانجام رسد!

شاید...